Άρθρα

Δημοσιεύθηκε 29 Μαΐου, 2013

0

Αγώνας για την τήρηση του Συντάγματος ή αγώνας για την αλλαγή του;

του Χρήστου Λυντέρη

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι στην Ελλάδα έχουμε ένα από τα καλύτερα συντάγματα του κόσμου, αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν εφαρμόζεται. Θέτουν έτσι ως πρώτιστο ζητούμενο την τήρηση του Συντάγματος και, κάποιοι, καλούν τον λαό να  αγωνιστεί για την εφαρμογή του. Επί της παραπάνω άποψης μπορούν να γίνουν δύο ειδών επισημάνσεις: Μία γενικής φύσεως και μία ειδική.

Αρχικώς, ως γενική επισήμανση, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το Σύνταγμα δεν αποτελεί ευχολόγιο ή κείμενο καλών προθέσεων, η εφαρμογή του οποίου επαφίεται στην βούληση των εκάστοτε κυβερνώντων! Το Σύνταγμα είναι ο κατεχοχήν δεσμευτικός, ο θεμελιώδης νόμος επί του οποίου στηρίζεται ολόκληρη η έννομη τάξη της χώρας. Εάν λοιπόν το Σύνταγμα δεν εξασφαλίζει μέσα από τις διατάξεις του την εφαρμογή του, δεν πρόκειται για καλό αλλά για κακό Σύνταγμα. Εάν για παράδειγμα το τελευταίο χρονικό διάστημα παραβιάζεται κατά κόρον το πνεύμα και το γράμμα της διάταξης του άρ. 44 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κατόπιν πρότασης  του Υπουργικού Συμβουλίου, μπορεί να υποκαθιστά την βουλή και να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (δηλαδή νόμους τις οποίες εν συνεχεία εντός 40 ημερών υποχρεούται να φέρει προς κύρωση στην βουλή) μόνο σε “έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης”, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι βάσει του ιδίου Συντάγματος και κυρίως του Πολιτεύματος της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το οποίο αυτό εισάγει μέσα από τις διατάξεις του, εκείνοι που θα έπρεπε να είναι επιφορτισμένοι να ελέγχουν εάν πράγματι υπάρχει κάθε φορά εξαιρετικά επείγουσα και απρόβλεπτη ανάγκη που να δικαιολογεί την έκδοση πράξεως νομοθετικού περιεχομένου, ή δεν έχουν παρά διακοσμητική αρμοδιότητα ( Πρόεδρος της Δημοκρατίας), ή ελέγχονται απολύτως από την κυβέρνηση (βουλή, η πλειοψηφία της οποίας ταυτίζεται βάσει της αρχής της δεδηλωμένης με την κυβέρνηση) ή δεν υπάρχουν καν (Συνταγματικό Δικαστήριο). Έτσι οι προϋποθέσεις του άρ.44 Σ μένουν γράμμα κενό και η εφαρμογή του επαφίεται στην βούληση της εκάστοτε κυβέρνησης.

Αλλά πέραν της παραπάνω γενικής διαπίστωσης ότι το Σύνταγμα το οποίο δεν εξασφαλίζει την εφαρμογή του δεν είναι ένα καλό αλλά ένα κακό Σύνταγμα , άραγε για την τήρηση ποιων διατάξεων του ελληνικού Συντάγματος καλούν τον λαό να αγωνιστεί εκείνοι που θέτουν ως ζητούμενο την  εφαρμογή του;

Μήπως θέλουν να αγωνιστούμε για να διατηρηθούν τα προνόμια και η ασυλία των βουλευτών που κατοχυρώνονται στα άρ.61-63;

Μήπως για να μην καταργηθεί το άρ. 86 του Συντάγματος περί ευθύνης υπουργών που εγγυάται ότι δεν θα τιμωρηθεί κανένας από όλους αυτούς που καταλήστεψαν το δημόσιο χρήμα ;

Μήπως για να μην αλλάξει η καταπληκτικής εμπνεύσεως διάταξη του άρ. 29 του Συντάγματος που αναθέτει τον έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων και των βουλευτών στους … ίδιους με αποτέλεσμα να μην έχει ελεγχθεί κανένας μέχρι σήμερα;

Μήπως να αγωνιστούμε για την διατήρηση του άρ.90 Σ, το οποίο θέτει την δικαστική εξουσία υπό την ομηρεία της εκάστοτε κυβέρνησης, αφού αυτή δικαιούται να διορίζει την ηγεσία των ανωτάτων δικαστηρίων;

Ή μήπως να αγωνιστούμε ώστε η προκήρυξη δημοψηφίσματος να μην αποτελεί δικαίωμα του λαού, γεγονός αυτονόητο σε μία δημοκρατία,  αλλά να συνεχίσει να επαφίεται στην διάθεση της βουλής ή της κυβέρνησης σύμφωνα με το ισχύον άρ.44 παρ. 2 Σ ;

Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι θα έκαναν ό,τι περνάει από το χέρι τους ώστε να μην καταργηθούν τα προνόμια, η ασυλία, η ατιμωρησία, η ασυδοσία, η παντελής έλλειψη λογοδοσίας και δημοσίου ελέγχου, η διαπλοκή , η διαφθορά και να μην ανατραπεί το ισχύον ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα. Ωστόσο, σίγουρα αυτοί οι κάποιοι δεν μπορεί να είναι οι Έλληνες πολίτες. Το συμφέρον των πολιτών ασφαλώς δεν είναι η τήρηση του ισχύοντος Συντάγματος αλλά η ριζική αλλαγή του.

Πηγή: http://christoslinteris.blogspot.gr




Δεν επιτρέπονται σχόλια

Πίσω στην κορυφή ↑